Deze week veel rollenspel gebruikt in trainingen. Het lukt meestal goed om de weerstand daartegen snel weg te werken door mensen er gewoon in “mee” te nemen, met fijne vormen waarin iedereen ook veel actief is. Doch nog eens op iemand gebotst voor wie er geen sprake van was om “toneeltje te spelen”.
… Ik krijg het er altijd een beetje van als mensen dat zo formuleren, en spel minderwaardig maken aan de realiteit.
Ik vertel dit omdat ik vandaag zo expliciet het tegengestelde meemaakte met Daan, 5 jaar. Ik was de hele dag alleen thuis met mijn jongste. Wat ik een fijn vooruitzicht vond omdat dat bijna nooit gebeurt, doch hoopte ik ook het grootste deel van de dag te kunnen inpalmen met de badkamer grondig poetsen, de keuken onder handen nemen en mijn uitpuilende kleerkast opruimen.
Het is ergens begonnen met briefjes uitwisselen.. Hij maakte er dan van dat we allebei een huisje met een brievenbus hadden, en hij kwam me de hele tijd bezoeken. We “speelden” dat hij op bezoek kwam en me hielp in de badkamer en in de keuken, Ik heb er bewust niets “speciaals” van gemaakt, om te kijken hoe lang het zou boeien. Het enige wat anders was, was dat ik zijn oma was. Anders kon dat voor hem niet dat hij me kwam bezoeken 🙂 Verder zeiden we gewoon regelmatig iets als: “Ok en dan spelen we dat …” (we de kuisproducten gaan halen, we onze jassen gaan aandoen, we alles wegzetten, we..)
En hoe het boeide.. nooit heeft hij het zo lang volgehouden om mee klusjes op te knappen. Alles wat we “gespeeld” hebben was gewoon wat ik wilde doen. Kers op de taart was dat we speelden dat we naar de winkel gingen (hij wil meestal niet mee naar de winkel), en we.. gingen -heel gewoon- naar de winkel.
Voor Daan was spelen vandaag absoluut beter dan echt!
“It’s not about what is realistic, it’s about what is possible.”
Augusto Boal